Góry klasy B (Grząby Bolmińskie)

Podobno użytkownicy wszelkiego rodzaju serwisów społecznościowych (Fejsbrzuch) czy dezinformująco-deformujących (Twister) oraz blogów (Błogzpłot) dokonują obecnie masowego rażenia banałem typu obserwacje meteorologiczne czynione na bieżąco, choć nikomu niepotrzebne.

Użytkownikiem tych serwisów nie jestem, ale blogerem - jak widać - tak, więc czuję się w obowiązku porazić banałem meteorologicznym. Uwaga! porażam:
To niesamowite, że w tę sobotę już był śnieg i mróz, a jeszcze tydzień wcześniej - też w sobotę - było tak rozkosznie ciepło. Ba, gorąco!

Dobrze, że to akurat wtedy wybraliśmy się na wycieczkę...

Narodziła się bowiem nowa świecka tradycja. Ta tradycja - sięgająca zeszłego roku - polega na jesiennych wypadach w góry. Wypadach - to dobre słowo, gdyż nie chodzi o coś, co mają inni szczęśliwcy: tygodniowe lub dłuższe wyjazdy lub wręcz wyprawy w Beskidy, Gorce, Bieszczady czy Zawory...

Wypady, które są nową świecką tradycją, mają do dyspozycji jeden dzień, więc czasu tego nie można przeznaczyć w całości na podróż!

Siłą rzeczy chodzi więc o góry najbardziej dostępne, a więc najbliższe mieszkańcom Syreniego Sity. O góry klasy B. Można by rzec - góry klasy turystycznej, gdyby nie było to już za daleko idącym zawirowaniem sensu. Wtedy Beskidy, Tatry byłyby górami klasy business... Lecz do rzeczy.

W zeszłym roku zdobyliśmy w ten sposób najwyższe wzniesienie województwa mazowieckiego. Wzgórza Niekłańsko-Bliżyńskie. Kpiarz kpił potem pytając, czy chcemy zdobyć koronę województw... Teraz nasze ambicje sięgnęły dalej - o jakieś 70 kilometrów! Pasmo równie dotychczas nieznane i nieprzetarte: Grząby Bolmińskie.

I - jak się okazuje - piękne to miejsce. Do lubienia, jak Zuzanna kasztany: zwłaszcza jesienią, tak myślę. Grząby - a zwłaszcza Bolmińską Górę - porasta las dębowo-bukowo-sosnowy, cudownie zażółcony o tej porze roku.

Tycie to pasmo i kieszonkowy masyw, ale momentami wrażenie jest jak z konkretnych gór. Są widoki sięgające hen, są stromizny i wąwozy. Kamienie i skały. Jest nawet prawdziwa jaskinia! 

Co tu zresztą gadać, stan rzeczy najlepiej ilustrują ilustracje.

17 kilometrów po Grząbach z bazą w Bolminie to solidna wycieczka jak na jedną jesienną sobotę.

Aczkolwiek cel główny wyprawy leżał już poza tym pasmem. Była nim pewna szczególna góra. Góra uwieczniona w literaturze pięknej! Ale o nich - górze i literaturze - następnym razem, na razie: zwiastun...

Let It Be

Ten blog przypomina warkoczyk małej dziewczynki. Dlaczego warkoczyk? Bo pewne wątki i tematy powracają przeplatając się z innymi i przeplatają się powracając. Dlaczego małej dziewczynki? Nie wiem.

A, już wiem: bo niektóre zagadnienia pojawiają się częściej, a inne rzadziej i brak w tym regularności. Warkoczyk jest, że tak powiem, amatorski. Partacki. Dominuje w nim kosmyk ze zdjęciami kościołów, których ludzie nie chcą oglądać (Helen Mirren). Cienki jest za to ten ze zdjęciami nagich ludzi, które wszyscy pragną oglądać (H. Mirren).

W ostatnich czasach zaniedbaniu, zapomnieniu i zachwaszczeniu uległ również wątek o muzyce. Za to pełno tu zabytków, kotów i pejzaży...
Trzeba naprawić sytuację i w warkoczyk wpleść znów kosmyk muzyczny. Barokowy koncept udziału muzyki w tym blogu miał polegać na krótszym lub dłuższym opisie jednej ze stu płyt, które "wzięło by się na bezludną wyspę".
W serialu do tej pory udział wzięły 1… 2… 3… 4... pozycje. Niewiele, zważywszy, że pozostało 96. W tym tempie zejdzie chyba do końca następnego kalendarza Majów...

No to z grubej rury! A raczej długiej - bo długo będę ględził.

Szydłowiec, kościół św. Zygmunta

Pokazując w serii z nagrobkami renesansowymi ten z Szydłowca, obiecałem, że pojawi się na łamach sam kościół. Od tego czasu listonosze uginają się pod ciężarem worów z listami od niecierpliwych czytelników. Cóż więc robić? Oto on:

Jak widać, jest gotycki - późno: budowę zaczęto z fundacji Szydłowieckich, w końcu XV wieku, a kończono w następnym stuleciu, już za Radziwiłłów, którzy weszli w posiadanie miasta po zejściu poprzednich właścicieli.

Jak widać, zbudowany jest  z kamienia (z miejscowych kamieniołomów), co jest w Polsce nieczęste, razem z dzwonnicą i murami dookoła. W murach dookoła oraz tych samego kościoła tkwi wiele interesujących starorzeczy, które może kiedyś będzie okazja zaprezentować.

Jak widać, ze względów topograficznych - choć od rynku dojście do fary jest płaskie - z drugiej strony, od plebanii, wiedzie mostek przerzucony nad ulicą. Można więc w odpowiedniej porze ustrzelić na nim prałata.

Jak widać, wyposażenie wewnątrz jest arcybogate - trzy złociste ołtarze, freski (XVI wiek), malowidła, nagrobki i tak dalej. Nie ma jednak wrażenia natłoku do bólu głowy, co zdarza się w przypadku kościołów z barokowym wystrojem - tu wszystko jest renesansowo harmonijne. Nawę przekrywa strop płaski, tylko prezbiterium - jak widać! - jest przesklepione.

I tu dochodzimy do naczelnego curiosum szydłowieckiej fary. Jest nim pochodzący z początku XVI wieku rysunek rzutu owego sklepienia, wykreślony przez budowniczych w skali 1:1 na ścianie nawy, odkryty nie tak dawno, w naszych czasach.

Jest więc to chyba najstarszy zachowany w Polsce projekt architektoniczny, nie licząc występujących często w średniowieczu w tympanonach fundacyjnych "modeli" fundowanych świątyń - gdyż te były prawdopododobnie rzeźbione po wybudowaniu obiektu, tudzież makiety kościoła, o którą opiera się na rysunku Matejki Bolesław Kędzierzawy - gdyż to fantazja artysty. 

Dziękuję za uwagę, listonosze będą mogli wreszcie trochę odpocząć.

Doom IV

Zwiastun! Będzie więcej!

Bdziąg!... 2

Ernsta Hardera niefortunna wycieczka do Nieborowa

Przy okazji badania rozdwojenia jaźni mieszkańców wsi przeciętych autostradą postanowiliśmy również sprawdzić, jak droga szybkiego ruchu wpływa na wieczny odpoczynek ludzi trwale nieżyjących.

Jednym z celów wyprawy badawczej było bowiem odszukanie zapomnianej pierwszowojennej nekropolii, która obecnie, za sprawą nowego połączenia autostradowego, znalazła się w centum uwagi wszechświata.
Pozostając dalej zapomniana (w przeciwieństwie do wyczesanych pobliskich cmentarzy w Huminie, Bolimowskiej Wsi i Joachimowie-Mogiłach).

Znajduje się ona obok wsi Wólka Łasiecka, nieopodal Bolimowa. Tam, gdzie od końca 1914 roku do połowy roku następnego utkwił front na linii Rawki, i gdzie po raz pierwszy w tej wojnie podjęto próby wytrucia wojsk przeciwnika za pomocą broni chemicznej: gazów.
Zawiera 381 trupów żołnierzy Wilhelma II.

Przewinęło się na tym blogu kilka kościołów zniszczonych w wyniku działań Wielkiej Wojny, dlaczego nie wspomnieć więc o zniszczonych w wyniku tych działań ludziach?

Większość zabitych ma groby zarośnięte lub nieczytelne. Najlepiej zachowana i najbardziej wystawna jest płyta nagrobna Ernsta Hardera, który według napisu zakończył dwudziestoośmioletni żywot w Nieborowie. Z tego, co się orientuję w historii walk w tych rejonach, prawdopodobnie musiał wysłać go do piachu Wólki Łasieckiej rosyjski pocisk artyleryjski.

Ech, Ernst, Ernst. Po jakiego czorta pchałeś się na mazowieckie równiny? Takżeś kochał swój hajmat i kajzera? Dlaczego nikt ci w porę nie powiedział „rżnij karabinem w bruk ulicy”? Tobie i twoim kolegom...

Atoli muszkieter Jagodziński miał przesrane dużo bardziej. Nie dość, że nie walczył za swoją ojczyznę, to jeszcze musiał strzelać do rodaków w moskiewskich mundurach. Paranoja kompletna.


W zagajniku Wólki Łasieckiej człowiek zostaje w szcególny sposób skonfrontowany z bezsensem idei wojny. Przyznając, że choć „w II Wojnie Światowej przynajmniej o coś chodziło”, musi jednocześnie przyznać, że ogólnie jednak ciskanie w siebie nawzajem żelazem, kłucie ostrymi przedmiotami, siekanie berdyszem, dmuchanie śmiercionośnym gazem i tak dalej - nie jest dobrym pomysłem.
Lepiej zostać w domu.

Wizyta w dwunastym wieku

Słoń (kamienny) a sprawa polska

Ostatnio w komentarzach do wpisu na zaprzyjaźnionym blogu miałem okazję sformułować (nie po raz pierwszy) myśl światłą i głęboką, a mianowicie (cytuję): w Polsce są wszelkie cuda świata, jakie tylko można by wymienić, tyle że w zredukowanej wersji. Zredukowanej - znaczy mniejszej, skromniejszej lub czasem symbolicznej jeno (ale zawszeć). Dotyczy to zarówno dzieł natury, jak i tworów geniuszu ludzkiego (czy choćby zdolności).

Żeby nie być gołosłownym, pozwolę sobie zaprezentować przykład symptomatyczny, by nie rzec - wręcz emblematyczny. Jest nim zjawisko, które da się opisać opisem: słoń, noszący na grzbiecie obelisk. Oczywiście nie żywy egzemplarz, a kamienny. Słoń światowy, a przy tym oryginalny, znajduje się w Rzymie.
Tam, na placu przed kościołem Santa Maria sopra Minerva znany chałturnik epoki baroku, Giovanni Lorenzo Bernini, umieścił rzeźbę przedstawiającą to zwierzę, a na niej egipski obelisk.
Dlaczego słoń, i słoń właśnie - ciekawych odsyłam do literatury fachowej. Można też napisać list z żądaniem wyjaśnień do pana Georgiego Gruewa.

Notabene! Obiekt widziany przez widzów na powyższym zdjęciu w tle, to kolejny przykład bardziej zamaszystego pierwowzoru
odpowiadającego mu polskiego skromnego odpowiednika. Jest nim antyczny Panteon, którego formę naśladuje między innymi warszawski kościół świętego Aleksandra na placu Trzech Krzyży.

Słoń krajowy stoi w miejscu - bo nie miejscowości nawet - zwanym Grodzisko, górującym nad doliną Prądnika, w Ojcowskim Parku Narodowym zresztą. Grodzisko, które turysta nieświadomy może przegapić po drodze z Ojcowa do Pieskowej Skały, albo w drodze powrotnej: z Pieskowej Skały do Ojcowa, godne jest polecenia, jako miejsce szalenie malownicze i interesujące. No i również ze względu na zespół zabytków z nibyrzymskim słoniem z obeliskiem. Nasz słoń nie pochodzi od twórcy, który na dobre wrył się w strony historii sztuki, ale z pewnością jest bardzo sympatyczny w swym lekko nieporadnym a z drugiej strony niemal  formistycznym kształcie.

Zdjęcia powyższe i to obok pochodzą ze wspomnień ze skanera: podkrakowskie z roku 1999, rzymskie z 2000. Bonusowo zamieszczam wizerunek słonia rodzimego cyfrowy. Po zdigitalizowaną wersję słonia włoskiego mam nadzieję kiedyś się wybrać... Nie wiadomo kiedy, gdyż tak, jak i poeta:
Nie rzucam monet do fontanny Trevi
czy to skutkuje nikt na pewno nie wie.

A może nawet wrzuciłem... Tak czy siak, jak to się mówi: Rzym wart jest mszy. Nie mówiąc o podróży.
Ale i Grodzisko - choć mniejsze i młodsze - warto odwiedzić bawiąc w OPN.

Tymczasem w Polsce

Jesteśmy w Polsce i tu się są pola.
Pola, łąki i ugory, jak na obrazku. Falujące łany koćmierzycy i samopałowca. Lecz nie o tym.
Zdjęcie zostało wykonane onegdaj w Polsce. Mało-. Jaki jest jednak sens zamieszczania go w blogu?
Tylko dlatego, że zostało wykonane pod wpływem impulsu chwili? Czy naprawdę trzeba pokazywać kolory jesieni, jeśli każdy może je zobaczyć wyglądając z okna?
Jeszcze jedno niepotrzebne zdjęcie w jeszcze jednym niepotrzebnym blogu. Cholerne aparaty cyfrowe. Ale klatkę kliszy też bym tam zmarnował.

Somebody stop me!*





*) Trzymajcie mnie!

Giwery na odpuście